明有陸廬峰者,于京城待用。嘗于市遇一佳硯,議價(jià)未定。既還邸,使門(mén)人往,以一金易歸。門(mén)人持硯歸,公訝其不類。門(mén)人堅(jiān)稱其是。公曰:“向觀硯有鴝鵒眼,今何無(wú)之?”答曰:“吾嫌其微凸,路值石工,幸有余銀,令磨而平之?!惫笸锵А?/span>
譯文:
明朝有一位叫陸廬峰的人,在京城等待(朝廷)任用。(他)曾經(jīng)在集市上遇到一塊上好的硯臺(tái),價(jià)格有爭(zhēng)議沒(méi)有定。已經(jīng)到了府邸之后,讓仆人前往,用一兩銀子把硯臺(tái)買回來(lái)。仆人拿著硯臺(tái)回來(lái)了,陸廬峰覺(jué)得它不像原來(lái)的硯臺(tái)而感到驚訝。仆人堅(jiān)持說(shuō)就是這個(gè)硯臺(tái)。陸廬峰說(shuō):“先前的硯臺(tái)有個(gè)‘八哥眼’,為什么現(xiàn)在沒(méi)有了?”仆人回答說(shuō):“我嫌棄它有一點(diǎn)凸,路上正好遇見(jiàn)石工,幸虧有剩余的銀兩,叫他打磨一下使它平整了。”陸廬峰十分惋惜。這個(gè)硯臺(tái)的價(jià)值就在于這個(gè)"八哥眼"。